آینه ها بیدارند ...

بسمه تعالی دست ما را می کند کوتاه از دامان گلباغبانی که نبسته با خودش پیمان گل سرو بالایی که ما داریم  از صد گل سر ستدست او هر چند کوتاه ست از دامان گل گل نمی روید در آن خاکی که باشد شوره زارخاک نارس آینه ها بیدارند ......ادامه مطلب

بسمه تعالی   راز های بر ملا   در سینه دارد آینه از تو عکس بی ریا در سینه دارد آینه   با خودش تنها کند در خلوت شب گفتگو ساده قلبی مبتلا  در سینه دارد آینه   شیشه ی عمر مرا با سنگ خود بینی نزن بیشمار آیینه ها در سینه دارد آینه   بی وفا خود را کند در نزد ما بی اعتبار کهنه زخمی از جفا   در سینه دارد آینه   روی خود را بر نگردان ای گل از چشمان من روی زیبای تو را در سینه دارد آینه   باید از آیینه ها آموخت و یکرنگ شد نفرت از روی دوتا  در سینه دارد آینه   دولت سر در هوا را می برد باد هوا قصه ها از این هوا  در سینه دارد آینه   صورت خود را نکن همرنگ با رنگین کمان جام یکرنگ وفا در سینه دارد آینه   جواد مهدی پور آینه ها بیدارند ......ادامه مطلب

بسمه تعالی   دل میان سینه   بی دلبر نمی گیرد قرار دانه ی اسپند در مجمر  نمی گیرد قرار   هر زبان سرخ  روزی می دهد سر را به باد آتش ، آخــــــر زیر خاکستر  نمی گیرد قرار   تا نریزد خون ما   از پا نیافتد چرخ  دون با " می " ته مانده این ساغر نمی گیرد قرار   مثل ابرو   تا مسلمان جای خود باشد اگر جای چشم تیز بین    کافر نمی گیرد قرار   ریشه ی ما  بستگی دارد  به نوع زندگی کشتی سر گشته بی لنگر  نمی گیرد قرار   تا توانی دل به دست آور  هنرمندی اگر بی هنـــــر در عالم دیگر نمی گیرد قرار   رو نمایی می کند گل از رخ اش  هنگام عشق غنچه ی خوابیده در معجر   نمی گیرد قرار   دل پر از خون ست از ظلمی که بر ما می رود با دل غمدیده  چشم تر نمی گیرد قرار   سروری را مرد دانا می برد با خود به ارث تاج دانش نیز بی سرور نمی گیرد قرار   می روم در سایه سار عشق ات ای آرام جان بی تو   دل  در سایه ی دیگر نمی گیرد قرار   سر اگر اسرار دارد   می رود بالای دار چون تن سردار  در بستر نمی گیرد قرار     جواد مهدی پور آینه ها بیدارند ......ادامه مطلب

بسمه تعالی    گـــــــرد می بینند در آیینه  این نادیدگان عقل می جویند جای عشق  نافهمیدگان   مدفن عشق ست آنجا که  وصال آید پدید شوق وصلت می شود افزون به هجران دیدگان   عاقبت بین اند آنان که حساب خود رسند در قیامت فارغ اند آن خویش را سنجیدگان   می شوند آخر همه در کوره ی خجلت  گلاب مثل گل  همواره در باغ جهان  خندیدگان   در بهار سبز می بازند بر  پاییز زرد سفره ی آمال خود را با غضب برچیدگان   قدر درویشی بداند آنکه سلطان بوده است ساحل دریا  شود ایمن  به طوفان دیدگان   هر که دستار تکبّر  را گذارد بر سرش از نگاه ما شود کمتر ز سر پوشیدگان   جای بوسه ، کاسه می خواهند این نامحرمان در حرم   محراب می جویند خود رنجیدگان     جواد مهدی پور آینه ها بیدارند ......ادامه مطلب

  ربطی به من ندارد  دار و ندار مردم مشغولم  و ندارم   کاری به کار مردم   با آنکه سخت باشد   امرار  زندگانی کاری بکن ، نباشی  تا وام دار مردم   گم می شود کسی که دنبال دیگران ست در یاب خویشتن را  بی انتظار مردم   چشم نیاز خود را  بر رهگذر  بپوشان تا پر نسازد آن را  گرد و غبار مردم   کوری که حق دیدن بر دیگران نمی داد می کرد ادّعا ، اوست  آیینه دار مردم !    اسباب نا امیدی ست  امّیدواری خلق    هرگز نباش ای دل   امّیدوار مردم   از منّت  ، آب گردد  مانند تیغ عریان لب تر کنی  مبادا    از جویبار مردم   افکنده سر به پایین ، همواره  از خجالت خون می خورد کسی که شد شرمسار مردم   بنیاد سست معیار  پا در رکاب باشد نگذار پای خود را  روی عیار مردم     جواد مهدی پور آینه ها بیدارند ......ادامه مطلب

بسمه تعالی   بیا ، این گوی و این میدان  نگو در بند زندانی تو آزادی ،  شبیه  گوی نافرمان  میدانی   به نافرمانی عادت کردی  و از خاطرت  بردی که در هر جای این عرصه  قدم بگذاری ، انسانی   از آداب بلند  این ست  در گردونه ی عالم که نقض عهد با خود هم   آینه ها بیدارند ......ادامه مطلب

  هر که روزی از فراموشان این زندان شود مثل یوسف مالک ملک دل خوبان شود   جان ما در تنگنای جسم   کامل می شود در صدف هر کس بماند گوهر غلطان شود   هستی ما بستگی دارد به تکرار نفس مرگ یعنی یک نفس در سینه ات  پنهان شود   سبزه ی خوابیده را از پای خود  تا بر آینه ها بیدارند ......ادامه مطلب

بسمه تعالی   هر کس که دهان را کند از زخم زبان پاک بی شک شود از مرهم او زخم جهان   پاک   از پرتو خورشید عقیق  ارزش خون یافت باعشق  شود زندگی و جان و زبان   پاک   چون تیر نکن دست در آغوش ، هدف را تا خانه ی خود را نکنی مثل کمان   پاک   صد کعبه ی مقصود   آینه ها بیدارند ......ادامه مطلب

هر که خود را می کند محروم از لب های یارمی کشد در گوشه ی میخانه  سختی  بی شمارمهر خوبان با سخن  آسان  نمی آید به دستناگهان  معشوقه هر کس را نخوانی  زینـهار در زمستانی که دست مستمندان خالی استسخت می آید برایم صحبت  بوس و کنــــار در فراق چشم های آبــی آینه ها بیدارند ......ادامه مطلب

 شمع سوزان توام  پروانه را گم کرده ام صاحب میخانه ام   پیمانه را گم کرده ام   دور لب های قشنگ تو حریم  زندگی ست خارج از آن دایـــره   میخانه را گم کرده ام   دیگران در سینه یک دل عشق پیدا کرده اند من ولی در خود   دل دیوانـــــه را گم کرده ام   از من بی خانمان  آغـــــــــاز هستی را نپرس چون در این ویرانسرا  افسانه را گم کرده ام   می رود از دست من زلف سخن هنگام عشق در پریشان حالی اینجا شـــانه را گم آینه ها بیدارند ......ادامه مطلب